VERHAAL 1 – CARNAVALSPUBERLIEFDESDRAMA
Het was een even aandoenlijk als herkenbaar carnavalsmoment. Een in het oog springend tienermeisje, terneergeslagen op de rand van het podium. Met haar hotpants, fluorescerende netkousen en kort strak truitje, oogt ze ruig en stoer, maar haar houding spreekt boekdelen. In alles herken ik hartverscheurend kalverliefdesverdriet. Enkele vriendinnetjes proberen op haar in te praten, maar het troosteloze bakvisje heeft enkel oog voor het beeldschermpje van haar mobiele telefoon. In gedachten print ik de sporen van hoop en wanhoop die zich graveren in haar tere ziel; ‘Kom op, laat alstublieft iets van je horen’.
Het aanschouwen van dit carnavalsdrama rukt mijn puberwonden ongewild open en terug zwijmelend naar mijn prille jeugd, beleef ik de pijn opnieuw. Het ging toen om het allermooiste meisje van de stad. Ze was altijd met hetzelfde vriendje, maar die carnavalsdag was ze alleen. Ik weet al niet meer of ik het zelf aanvroeg of andere dat voor me deden, maar ze zei ; Ja! We hosten een avondlang op de klanken van ‘Antoinette’. Het was een fijne avond, van je rompom, van je rompom. Ik was blind van liefde, zweefde naar huis en kon nauwelijks slapen. Op mijn hoofdkussen oefende ik alvast de tongzoen die ik haar deze avond nog niet had durven geven. Het was vooralsnog bij wat lip-stationaire filmsterrenkussen gebleven. Morgen zou onze liefdesopenbaring het hoogtepunt van mijn carnaval worden, al hadden we niet echt duidelijk afgesproken. Op mijn fraaie zelf-bestifte stofjas, voegde ik harten en liefdesuitingen toe en voor de spiegel kreeg de ijdeltuit in mij, een vrije rol zich te profileren. In een soort van trance dweilde ik naar de binnenstad.
Het was even zoeken voor ik haar vond. Helemaal achter in een grote feestzaal, half verstopt in een kapstokrij vol jassen. Ze werd stevig omarmd door haar eerdere vriendje en samen zoenden ze ook nog tong. Hij wel. Ik was kapot en verliet gebroken het feestgedruis. Huilend liep ik met een grote omweg naar huis. Die avond moest ik dit drama helemaal alleen verwerken. Van een zwijgend oplichtend beeldscherm om hoop uit te putten hadden we toen nog nooit gehoord.