De geboorte en ’t jonge  leeve van un zeulband: ZULLIE

D’r waor ‘s, éél lang geleeje, eel ver weg ………

Daddis ‘oe veul ver’aole begiene. Zo zou ik ok wel kunnen begiene te vertelle, maor da’s nie ‘eelemaol waor dan.

D’r waor wel wat, maor zo lang is ut nauw ok weer nie geleeje en ut waor ok nie ‘eel  ver weg.

Laot ik bij ut begien begiene.

Ooit, daddis denk de juiste start, ooit waor dur een klein groepke Tullepetaone. Ik wit wel, dur waore dur meer (Tullepetaone dan) maor ut ver’aol  gaot ier over een klein groepke. Eigenluk waore’n  ut ‘r maor twee. Da waore verstokte Tullepetaone, gek genogt om bij du’n optocht zichzelf en alle Tullepetaone, aon ut lache te maoke en n’un spiegel vor te ‘ouwe. Maor vooral om saome veul leut te ‘emme. Da groepke, da tweetal dus, da ‘eete IJ en IKKE.  Ge wies nooit zeker wie IJ was en wie IKKE.  Adde vroeg wie IJ was, kreede as antwoord: “IJ”. Maor ok adde vroeg wie IKKE was kon de zo maor te ‘oore krijge dad IJ da waor. Witte gij ut nog? ‘K snap er zo ok niks mir van, zoas daddik ‘t nu vertel. Daor komme we nie mir uit denk.

Voruit, verder meej ut ver’aol.

IJ en IKKE deeje dus al jaore meej mee du ’n optocht in Tullepetaonestad en meej carnaval bleve ze zullieën act ok in de café’s vol ’ouwe. Da’s eel leutig, want dan kredde nog ’s aonspraok van meense die de nog nie zo goed kent. En soms kredde dan ok n’un pilske, das mooi meegenome, toch?

Zo ‘emme ze vijf daoge achter mekaore staon jongleere, ge wit wel, mee ballekes gooie. Maor ok un éele carnaval op pad gewist als marionet en poppespeuler. ’t Waore geweldige tijje. Ze ‘aare stikke veul leut, maor stooke ok andere Tullepetaone aon mee zullies leutigheidsvirus.

Nao een zo’n carnaval, op d’n diensdagaovond, na de sluiting op de Mart, zaote IJ en IKKE nog nao te geniete van de laotste daoge, mee andere Tulleptaone.

En daor is ’t gebeurd.

Jintje zee: “da waor aartsike leutig. Da wil ik ok wel, op zo’un manier carnaval viere.”

 “Óe zie de da dan voor oew?”, zeej un aander.

“Nouw, dadde de n‘eele carnaval leutig zijt en aandere kan vermaoke.”

“Wa wulde doen dan?”

“Ik denk da we maor muziek motte maoke”. “Maor ge ken nog niet op oewen poot speule, laot staon op un instrument.”

Jao, da waor un groot probleemke. Oe krede un band bij mekaore adde nie kun speule? Goeie ideeje komme snel. “Dan gaon we da toch leere!!! Ik em nog erregus un ouwe klarinet”, zeej iemand. “Ik kan wel blokfluite, maor da gaottum nie worre. Za’k dan ok maor klarinet leere speule?” en zo gieng ut effekus verder en un klein uurke laoter waar dur un nieuwe band geboore. Meej bijna ammaol muzikaante die nog ginne noot konne speulen op de instrumente die ze gekozen aare. Ach ja, ze aare nog bijna un eel jaor om te h’oefenen.

Zo tege elluf-elluf begon de tijd toch un bietje te drienge. D’ur waore al wa ripetisies gewiest. Maor meej elluf-elluf motte ok nog iets laote oore dagge zelf gemaokt et. Da waor gin probleem. We aare un componist, wa meense die n’un leutige tekst in mekaore zette. Da’s makkeluk zat. Maor dan motte da ok nog speule. Da waor nie zo eenvoudig. Diejen band kende maor 1 lieke. Da eigeste lieke. En mee de plaankekoorts en zenuwe van da eerste h ‘optreeje wier ter zo snel gespeuld, daddut lieke al vorbij was voor iemand begreep as da ze al  begonnen waore. Maor ut waar gin valse start. Ze gienge deur en zullieës eerste carnaval kende ze al 5 liekes. Adde dan meej 5 liekes langs de café’s gaot, ‘oore ze wel dagge pas begonne zijt as band. Dan kredde al vlot oewe bladje bier. Was da vor ut mooie speule of om maor op te ‘ouwe. We zullen ut nooit weete. We l zeeje ze ammaol da we al best aard konnen speule. As compliment (denke we).

O ja, ik zijn al wir te ver meej mun ver’aol. Op diejen geboortenaovond emme ze ok unne naom gekoze. Da gieng vaneigus. Ze waore, za’k maor zegge, geboore uit da tweetal, IJ en IKKE. Wa is dan logischer as naom dan ZULLIE. En da is’t dan ok geworre.

Om un lang ver’aol wa korter te maoke:

Nao da eerste jaor is Zullie stevig aon de weg blijve timmeren. Ier en daor is ter un muzikant aan komme waaien, ok viel dur ier en daor wad af. Muzikaol maokte ze grote spronge vooruit en soms ok opzij. Dan gieng ter ene maor op un ander instrument speule, omda tie da dan leutiger vond, of zo. Of dat da dan beter paste bij mekaore.

Ondertussen is ZULLIE  al wel volwassen geworre. Ze zijn de tweeëntwintig jaor al wir effekus vorbij (as band dan). En ook ammaol al wel de veftig (as muzikaante). Maor wa nukt da nou? Adde maor leut et.

En dad ‘emme ze, die muzikaante van ZULLIE.

Ik kan oe nog veul meer vertelle over oe ’t in die jaore gegaan is, maor dadis voor un aandere keer. Die ver’aole komme misschien nog wellus.

Zullie Ben

(ooit IJ of was ut nou IKKE?)

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl