Lust gij un dropke?
(ut v’raol van het dropkesvrouwke)
Kende da? Een klein gebaar wat uitgroeid tot een belangrijk, onmisbare taak. Ut waar dènk ik, 2006, ut motto waar uiteindelijk Leeve de Leut. Nie atda dur iets mee te maoke et trouwes. Normaal emmik mee carnaval altij wa bij, wa (un bietje) mee ut motto te maoke et. Toen nie. Ik aar gewoon un bietje keelpijn. Een combienasie van kou en verkeerde zangtechnieken, zorgde vor un rauw gevoel in mun keel en un dropke gaf wa verlichting. En omdat ik en mun vèntje verkleed ware as nurd, vonnik ut wel leutig om die dropkes in een oud tupperwère-bakske te doen, as assesware bij ut geheel zeg mar.
Gelijk dun eerste avond begon ut al. Zodra ik merkte da mijn zangkwaliteit wa te wense over liet, pakte ik mun bakske, deejum ope en nam un dropke. Nog vor ik um in mun mond aar, oorde ik achter me iemand zun keel schrape. Nou, ik kan oe vertelle, da klonk nie goed. Gelukkig zaat mun bakske vol en em ik die sukkelèr gauw un dropke gegeven en uitgelegd dattet um wel zou ellepe, en mocht ut nodig zijn, mocht ie dur straks nog eentje komme aole. Wat er toen gebeurde, ut waar wa, un ele epiedemie brak uit in ut cafee. Dun een na dun aander stond te kuche. En ache dur ene elpt, motte dunaandere ok ellepe, dus mun bakske waar zo leeg. (Vrèmd mar gelukkig genoeg nam de epiedemie daorna vrij snel wir af).
De volgende avond, stond ik mee un vol bakske drop wir op de mart. Komtur toch un kèrel naor me toe: ee, edde gij nog zo’n lekker dropke vor mijn? Nou waar ik mee ons Natas (das mun nichtje) en dan zijn wij altijd un bietje vorzichtig wa betreft vrèmde vroage van vrèmd manvolk. Deze kèrel aar da snel dur en zee daddik zelluf aar beloofd datie un dropke mocht komme aole as da nodig waar. Tegelijkertijd produceerde ij daor un geluid bij, om de urgentie van z’n kwaal te benadrukke. Ons Natas verschoot ervan en ik gaaf um gauw un dropke, om de gehele boel te sussen. Stik gelukkig en ziengend verdween tie in de ossende menigte.
Dit voorval overkwam mijn un paor keer deze naovond en ons Natas ging zellufs een stapke verder toen ze een verdrietig gasje zaag zitten aan de kaant. Kom we gaon da ventje un dropke geve, ij et wa troost nodig. Dus wij nevenum gaon zitte. Eerst schroktie un bietje waant ij aar natuurlijk van zun moeder geleerd gin snoepkes van vrèmde aon te neme, maar even laoter nao zun aart gelucht te emme, (ut jong waar zun vriendinneke voorgoed kwijt, en zun aart dee zeer, ochaarm) zeetie, dankuwel, muvrouw, en dook zo Zeelandia wir binnen. Dus da kwaam wel goed meejum.
Ik dènk daddik deze carnaval wel un kilo drop eb uitgedeeld en ik zaag daddut wa dee mee de mènse. Ik zaag opluchting, dankbaarheid, voelde diep contact en de v’raole die noa zo’n dropke omoog kwame, da wulde nie gelove! Na dun afsluiting, kwaam dur zellufs un vrouwke mijn un aand geve om te bedanke vor de lekkere dropkes, en ze oopte mij volgend jaor wir tege te komme.
Dus ja, toen kwaam 2007, ’t Bleft Kunst. Meejun artistieke jas en schetsblok waore we wir present bij ut prachtig feest. En mee dropkes natuurlijk. Ook al docht ik da iedereen ut wel vergete waar, ge wit mar nooit. En ja hoor, ondaanks daddik er toch wel jeel aanders uit zaag, erkende ze mij as da vrouwke die dropkes bij et. Ut waar wir gezellig en we ondekte dattut zellefs meej schrobbelèr un ele goeie combinasie waar. Toch werd ik ier en daor un bietje uitgedaagd. “Wa dènkte, zou dun priens dropkes luste?” Nou ja, ik zou ut nie wete, en da drietal eejut al zo druk, die zien me al aonkomme. Mar as ik eerlijk waar, werd ik gewoon un bietje zenuwachtig bij ut idee zo dicht bij de Priens te komme. Tot dun priensewaoge de mart op ree, en iedereen om mijn een, mij zachtjes in de richting van dieje nauto duwde. Vor ik ut wies stapte dun Priens uit, zet z’n steek op en zee: “Ee”. “Ee” zeejik terug, in de stilte voelde ik een kleurke op mun wangen, watie gelukkig nie zaag dur de smienk, en toen vroeg ik de legendarische vraog: “Luste gij un dropke?” “Och” zeetie (dun Priens ee) “daor ben ik gek op! En das ok zo goed vor mun keel, dankje wel!!” Gelijk wer ut narreke en de sjampetter durbij geroepe, waant die ware natuurlijk nieuwsgierig waarom de Priens zo blij dee, en ok die bleke un dropke goed te kunne gebruike vor hun keeltjes. Stik gelukkig bleef ik nog even bij de auto terwijl ut drietal de mart op liepe. “Nou” zee Piet de sjafeur, ”da vinnik mooi om te zien dadde gij un bietje vor ze zorgt” Nou mènse, ge snapt wel daddik me eel trots voelde, en hoe zonder woorde un belangrijke taak mij is toevertrouwd. Piet gaaf ik 2 dropkes, (eentje vor nou en eentje vor tijdens ut wachte) en de rest van de carnaval hemmik er vor gezorgd dat ut drietal en Piet op tijd hun keeltes konden verzorgen. Priens Olaf waar nog wel ees op ut lest, mar dan kunde wel vorstelle oe dattie ie aar geklonke zonder al die dropkes.
Vlak vor de afsluiting zaag ik ze nog en bood ze een leste dropke aon. Priens Olaf vond dadal eel normaal en greep zo mee 1 aand dun elft van mun bakske leeg. Dur viele dur zellufs op de grond. Opeens vonnik ut nie mir zo leuk, ik ou nie van da wilde gedoe. Gelukkig zaag Sjafeur Piet mijn beteuterde snoet, en zee tegen de Priens datta zo nie kon. “Zegde gij es sorry tege da vrouwke, en jullie gaon mee zun drieje ok mee eur op de foto, waant da ee ze wel verdient, nao al die goeie zorrege” En zo gebeurde ut. Daorna waar de Priens altijd oprecht blij en zeetie dankjewel. Oh en ij ou van zoete drop.
Want das natuurlijk wattur ammel bij komt kijke. Riesurts. Waor ou de Priens van, welke dropkes plakken nie te veul, zijn nie te groot of te klein. Wanneer kannik ze aonbiede en wanneer kommut effe nie uit, en wanneer is ut echt nodig. En de rest vannut volk, wie mag ut wel, wie is allergies, wie et ur te veul op, wie is te verlege om te vraoge. Ut wer toch wel un seriejeuze bisnis. Ikweenie oeveul kilo gaot er op in 5 daoge. Mar ik doe di mee liefde. Ge krijgter namelijk veul vor terug. Stickers, kuskes, osties, spekskes (jao, dur zij er, die dur mijn un aandere mart zien vor de mènse die gin drop luste) fotokes, mar ok zienik doe oogskes altij blienke as ze wir wa beter kunne zienge, ut is natuurlijk da klein bietje aondacht wa grote gevolge kan emme.
Nim nou Priens Ries, eel voorzichtig zeetie datie eigenlijk van harde zoute drop oud, maar die zacht zoete zijn ok goed or. Tuurlijk ben ik op de maandagmart zun favoriete dropkes gaon aole, en zelfs in de vorm van stoere auto’s. En blij dattie waar, iedere keer zeetie “oo dank je wel ee” en wapperde die mee zun aand laangs zun wang om te benadrukke oe lekker dattie ze vond. Tis van em daddik offisjeel de titel Dropkesvrouwke kreeg. Wa… ut waar nog beter, iemand moes effe opzij, waant zeetie, “daor edde mijn dropkesvrouwke, daor mottik effe bij”. Ge kunt oeweige vorstelle daddik stik trots waar.
En noggee. Tis nie zo da as ze gin Priens of nar mir zijn, da ze gin dropkes mir krijge. Iedereen die de keel mot smère, mag er een ebbe. En zullie zallik blijve aonbiede, opda ze voele da we altij onthouwe hoe goed ze vor ons Tullepetaons volk waare.
Mae dan edde nou Priens Ruben. Das un uitdaging. Na 2 jaor wit ik nog steeds nie wa zun favoriete drop is. Ut eerste jaor kwaam ik er nauwelijks bij en aar vooral Sjaffeur Piet zunneige vol gegete. Daarna kreeg ik gelukkig hulp van Sjampetter Michel, die saome mee mij de Priens uitlegde wa de bedoeling waar. Of da gelukt is zal ik volgend carnaval merke. Mar misschien houtie nie van drop. Da kannok ee. Of eetie gewoon een goei gestel en gin last van zun keel. Da gif nie, Dur zijn genoeg mènse die wel un dropke nodig emme, da bakske kom wel leeg.
Wa,… ik em sinds dit jaor zellufs 2 bakskes. Mun gewone en eentje mee un roos mee un sleutel durop, en daor dropsleutels durin, mar das een vaag v’raol. Da vertel ik wel assik oe tegekom.
Verder meude van mij weten daddik eigenlijk nie eens zo van drop ou. Tis toch wa. Ik ben meer van de sjokola. Zo ziede mar wadun bietje keelpijn ammel te weeg kan brenge.