Oh, dacht prins Jan 1, Da waar nie mijn bedoeling. Hij wilde gewoon wat belangrijks vertellen, daar op het bordes van het raadhuis, mee z’n gevolg en de boerenraad achter hem. En terwijl hij zo naar die kwèkende menigte keek, stond hij eigenlijk net een bietje te genieten. Want ut waar toch een mooi zicht zo, da Roosendaals volk.

Kek toch us, hoe ze als een groep samendrommen, de een nog harder aan het kwèke dan de ander. Hoe ze trots zijn op hun nest, pronken met hun mooi pak als een verenkleed. Dit volk deed hem denken aan……kom hoe heten die vogels ook weer? Nee, tis gin tiet en tis ok ginne-n-aon…..Z’n oncle Pierre uit Bels noemt ze Poelepetaot. En dan hoort Priens Jan 1, grote boer Leo achter hem fluisteren:” ut lijke wel Tullepetaonen” “JA!” zee-tie, “Tullepetaone!”

En blijkbaar had hij dat hardop gezegd, een bietje aard ok nog es. En nou kijkt heel dat volk hem aan van :” Wa zeetie nou?” Tja en wa doede dan? Dan doede waddun echte eigenwijze Tullepetaon doet, gewoon dur mauwe mee veul bravoer. “Ja mènse, want da zijn wij, echte Tullepetaone!”

Dan begint d’r ene mee zun zatte kop te juiche “Jeu!” en heel braaf zoals dat hoort bij de hoenderfamilie, juichen dur een paar mee, en nog un paar, tot de hele mart weer een groot juichend en kwèkend gat is. En de Priens zag dattut goed waar.

Even later, toen de Priens mee z’n gevolg aon ruis was, zag je de kersversbenoemde Tullepetaonen langzaam hun nestje opzoeken. De muziek was uit, ut bier was op en de café’s waren dicht. Een apart gevoel bekroop onze Frans onder z’n kiel. Ieder jaar als de leut verdwijnt en aswoensdag weer verschijnt, voelde hij een mengeling van kwulnognienaoruis mee tiseigenlijkwelgoedgewistokee. Hij stak z’n aand op naar z’n maote “oudoewee” en sjokte richting de Boulevard, naar z’n vrouwke in hun waarm bed. “Tullepetaonen” Lachte hij een bietje in zichzelf, “oekrijdet verzonne, nou ja, ut klienkt beter dan stoepschijters”. Opeens voelde hij een windvlaag, en hoorde hij een geluid wat leek op het wapperen van vleugels.

“Was da nou toch?” D’r dwarrelde wa gestipte veerkes naar beneden, die onze Frans een bietje verbaasd in z’n zak stopte. “Wattis weetik nie” docht ie, “maar d’r is wezenlijk wa verandert” En da waar ut zeker.

Daarna sprak de Roosendaler tijdens carnaval over, wij Tullepetaonen in Tullepetaonestad. (Nog wa jaren later aangevuld met wij Tullepeteren, maar dan gaat dit ver’aol wel heel snel) Da gaaf ieders een waarm gevoel, die paar dagen waarde ammel één familie en overal echt thuis. Maar ut waar ok alsof ze werde bekeke, in de gate gouwe. Nie ongemakkelijk ofzo, maar alsof er een grote leutgeest de boel bekeek. En dan die gestippelde veerkes, die iedere leste nacht naar benede dwarrelden…..

Dan is het 11-11-1991: Het motto: “Zijnk in beeld” kwam er aon, dit is het moment waartie op had gewacht. Het werd tijd. Hij moest z’n eigen laten zien aan dat prachtig volk, die zijn naam mee zoveul eer, leut en respect draagt. Op een sokkel. Niet dattie ut nou zo hoog in zunne bol et, maar om zo da volk goed te kunnen zien en te genieten van al die kleurkes en daanskes. En natuurlijk nie zomaar een pose ee, neie, dat gaat ie mee veul egard op staan.

Hij doet z’n mooiste jacketje aan , daar kunnen dan mooi die medailles op van……. (otobusrelly?), hij knoopt een zaddoek rond z’n nek. (ik zal hem eens verkeerd om doen, kijken of ze ut zien). En dan nog een zaddoek vor een snotneus (oftewel vor alle emoties). Voorzichtig zet hij de steek op z’n kop. Trekt z’n wollen sokken aan en stapt in z’n nieuwe klompen. Hij strijkt nog even z’n veren in de plooi en pakt de mooi opgepoetste leutstaf in de ene vleugel en de stadssleutel (die alle leutpoorten opent) in de andere.

Langzaam en een bietje zenuwachtig, verlaat hij z’n nest. Hij loopt rustig met opgeheven kop dur de hossende meute, langs de Molenstraat, de Bloemenmarkt, naar het Tongerlooplein. Daar staat een klein muurke, waar hij mee één vleugelslag bovenop springt. En weer waar ut stil op de markt. Logisch, want iedereen aar goord van die rare vogel op ut Tongerlooplein, dus waren ze ammel gaan kijken. En mee al die mensen om hem heen, voelde hij dat dit voorlopig wel een goed plekske waar. Tussen de leut, op een mooi plein. Een gevoel van trots sidderde tot in de puntjes van z’n verepennekes. Hij maakt zich groot, en met z’n borst vooruit, vleugels wijd, snavel in de lucht, zingt de Tullepetaon z’n oogste lied over z’n stadje: “Leve de Leut!!”

Zo gaon dur wa jaorkes overeen. Dun Tullpetaon ee eel wa gezien daor op ut Tongerlooplein. Ok veul liedjes goord, mènse die meejum op de foto wulde, naost um op de sokkel wulde staan en dan un diepste ge-eime in zun oor fluisterde. Da kon gerust, dun Tullepetaon ee sterke aareme en een groot hart. Maar nou tie zo wa jaorkes ee gestaan, een bietje in de pad, da wel. Vond ie ut tijd een aander plekske te gaon zoeke.

In oktober 2008 bewoog ij voorzichtig z’n stramme botjes en schudde een bietje mee zun vere. IJ keek om zich een, en begon gewoon wa te lope, te zeule zeg mar. Ut waar wel een bietje raor, de mènse ware nog nie verkleed en om dan ziengend dur de stroate te lope, da viel wel op. Mar da makte um nie veul uit. Ut waar belangrijk om goeie resurts te doen. Z’n nuw plekske moest een bietje meer egards emme. Niet te pontifikaol aonwezig maar wel in ut zicht. Daor waor de Leut goed te zien is, de liedjes goed te ore zijn, en een bietje beschut tegen de wiend. Want meej oe aareme zo wijd vangde af en toe wel wa tocht in oe oksels.

Eigenlijk ee, zou ut un eel v’roal kunne worre. Mar laote we eerlijk zijn, dur is toch mar 1 plekske die aon deze eise voldoet. Die zeker zo geweldig is as daor op ut Tongerlooplein, daor waor alles gebeurd, de intocht, ut hosse, ut zeule, de afsluiting mee al die traontjes (soms un bietje van opluchting) Daor op de mart wulde ij zijn. Vlakbij die prachtige boom, zo dattie de Priens in de oogskes kan kijke as die op ut bordes staot. Zo dat er un verbinding is tussen de oogeid en de Tullepetaon, mee de Leur ertussenin.

En zo geschiedde ut. En wie wit, waor of dattie over wa jaorkes naortoe gaot. Misschien wultie beer op de Kaai wel ruile vor un kirke, dan kantie mooi naar de nuwe have kijke en de Veestalle. En die zunne sokkel is veul oger, dan kunde nog wijer kijke. Kantie zien oe ut is mee de Krabbe, of zullie ok nog net zo’n leut emme as die raore vogels ier. Misschien vinne ze ut wa, un kirke te komme langs de nuwe ave om saome wa te zienge, da zou toch mooi zijn.

Mar voorlopig staot ie daor goed. Ge mot es stillekes naost zun sokkel gaon staon en goed luistere. Dan zulde em ore zienge, en wie wit, valt er voor jou wel zo’n mooi gespikkeld virke naor beneje. Dan wittut zeker, dan zijde gij van Roosendaol, dan zijde gij un echte, un Tullepetaon!