De Poorters van Roosendaal

  • Prienselijk vaondel
  • Home
  • De Poorters
  • De Rol
  • Ons Vaandel
  • Vlaggen
  • De Verhalen
    • Verhaal Poorter 1
    • Verhaal Poorter 2
    • Verhaal Poorter 3
    • Verhaal Poorter 4
    • Verhaal Poorter 5
    • Verhaal Poorter 6
    • Verhaal Poorter 7
    • Verhaal Poorter 8
    • Verhaal Poorter 9
    • Verhaal Poorter 10
    • Verhaal Poorter 11

Maandelijks Archief: november 2014

‘t verhaal van Erich van Hooij

Gepost op 22 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

De véére van dun ‘Oogheid.

 

“Echt waar, jong, mar da’s toch gekkewerk”. Achterin,  op een zompig plekje van een klein bruin cafeeke stonden twee mannen het zwaar uit te leggen. Heftig gesticulerend ,  waarbij lichaamstaal en gelaatsuitdrukkingen  het belang van dit uiterst interessante onderwerp onderstreepten. “Da kan ik wèl en dà doenk ok.”.

 

Ik ga u het buitengewone verhaal vertellen van ‘Enk, de kippenfokker van de Gastelseweg, tullepetaon in hart en nieren. Hij was het die in gesprek verzeilde met onze ‘Oogheid , op een bijzonder moment tijdens de ‘Oogtijdaoge.

 

De crisis hield maar aan en dat werd niet alleen gevoeld door het volk , maar ook door onze Prins. En net als iedereen, lette hij de laatste jaren op de kleintjes. Het moest hem van het hart dat hij elke jaar, bij de sluiting, weliswaar met tranen in de ogen, afscheid moest nemen. Het meest controversiële  moment was wel het uitreiken van de veren. Dit ceremonieel, in de volksmond ‘het verenspel” genoemd, gaf hem enerzijds een warm gevoel omdat hij diverse Tulletaone hèt moment van hun leven gaf, door hen in het zonnetje te zetten en hen een veer te schenken(1). Anderzijds  raakte hij daardoor steeds meer uitgekleed,  om tenslotte ‘kaolgeplukt’ in de donkerte van aswoensdag te verdwijnen.

 

Was daar dan geen winst te halen ? De veren op de steek van de ‘Oogheid vertegenwoordigden een vermogen(2) en om dat zomaar weg te geven. De laatste jaren werden ze zelfs zomaar ‘de mart over gesmééte’.

“Mar waor komme die véére dan vandaon, van welk beest kunde die plukke?”(3)  vroeg onze ‘Enk bedachtzaam. Zo stelde hij nog veel meer vragen aan ‘òònze ‘Oogheid’ en toog later de avond, met zowel een goed stuk in de kraag als een snood plan,  richting huis.

  Lees verder →

Tags: Erich van Hooij .

‘t verhaal van Ben Schapendonk

Gepost op 16 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

De geboorte en ’t jonge  leeve van un zeulband: ZULLIE

D’r waor ‘s, éél lang geleeje, eel ver weg ………

Daddis ‘oe veul ver’aole begiene. Zo zou ik ok wel kunnen begiene te vertelle, maor da’s nie ‘eelemaol waor dan.

D’r waor wel wat, maor zo lang is ut nauw ok weer nie geleeje en ut waor ok nie ‘eel  ver weg.

Laot ik bij ut begien begiene.

Ooit, daddis denk de juiste start, ooit waor dur een klein groepke Tullepetaone. Ik wit wel, dur waore dur meer (Tullepetaone dan) maor ut ver’aol  gaot ier over een klein groepke. Eigenluk waore’n  ut ‘r maor twee. Da waore verstokte Tullepetaone, gek genogt om bij du’n optocht zichzelf en alle Tullepetaone, aon ut lache te maoke en n’un spiegel vor te ‘ouwe. Maor vooral om saome veul leut te ‘emme. Da groepke, da tweetal dus, da ‘eete IJ en IKKE.  Ge wies nooit zeker wie IJ was en wie IKKE.  Adde vroeg wie IJ was, kreede as antwoord: “IJ”. Maor ok adde vroeg wie IKKE was kon de zo maor te ‘oore krijge dad IJ da waor. Witte gij ut nog? ‘K snap er zo ok niks mir van, zoas daddik ‘t nu vertel. Daor komme we nie mir uit denk.

Voruit, verder meej ut ver’aol.

IJ en IKKE deeje dus al jaore meej mee du ’n optocht in Tullepetaonestad en meej carnaval bleve ze zullieën act ok in de café’s vol ’ouwe. Da’s eel leutig, want dan kredde nog ’s aonspraok van meense die de nog nie zo goed kent. En soms kredde dan ok n’un pilske, das mooi meegenome, toch?

Zo ‘emme ze vijf daoge achter mekaore staon jongleere, ge wit wel, mee ballekes gooie. Maor ok un éele carnaval op pad gewist als marionet en poppespeuler. ’t Waore geweldige tijje. Ze ‘aare stikke veul leut, maor stooke ok andere Tullepetaone aon mee zullies leutigheidsvirus.

Nao een zo’n carnaval, op d’n diensdagaovond, na de sluiting op de Mart, zaote IJ en IKKE nog nao te geniete van de laotste daoge, mee andere Tulleptaone.

En daor is ’t gebeurd.

Jintje zee: “da waor aartsike leutig. Da wil ik ok wel, op zo’un manier carnaval viere.”

 “Óe zie de da dan voor oew?”, zeej un aander.

“Nouw, dadde de n‘eele carnaval leutig zijt en aandere kan vermaoke.”

“Wa wulde doen dan?”

“Ik denk da we maor muziek motte maoke”. “Maor ge ken nog niet op oewen poot speule, laot staon op un instrument.”

Jao, da waor un groot probleemke. Oe krede un band bij mekaore adde nie kun speule? Goeie ideeje komme snel. “Dan gaon we da toch leere!!! Ik em nog erregus un ouwe klarinet”, zeej iemand. “Ik kan wel blokfluite, maor da gaottum nie worre. Za’k dan ok maor klarinet leere speule?” en zo gieng ut effekus verder en un klein uurke laoter waar dur un nieuwe band geboore. Meej bijna ammaol muzikaante die nog ginne noot konne speulen op de instrumente die ze gekozen aare. Ach ja, ze aare nog bijna un eel jaor om te h’oefenen.

Zo tege elluf-elluf begon de tijd toch un bietje te drienge. D’ur waore al wa ripetisies gewiest. Maor meej elluf-elluf motte ok nog iets laote oore dagge zelf gemaokt et. Da waor gin probleem. We aare un componist, wa meense die n’un leutige tekst in mekaore zette. Da’s makkeluk zat. Maor dan motte da ok nog speule. Da waor nie zo eenvoudig. Diejen band kende maor 1 lieke. Da eigeste lieke. En mee de plaankekoorts en zenuwe van da eerste h ‘optreeje wier ter zo snel gespeuld, daddut lieke al vorbij was voor iemand begreep as da ze al  begonnen waore. Maor ut waar gin valse start. Ze gienge deur en zullieës eerste carnaval kende ze al 5 liekes. Adde dan meej 5 liekes langs de café’s gaot, ‘oore ze wel dagge pas begonne zijt as band. Dan kredde al vlot oewe bladje bier. Was da vor ut mooie speule of om maor op te ‘ouwe. We zullen ut nooit weete. We l zeeje ze ammaol da we al best aard konnen speule. As compliment (denke we).

O ja, ik zijn al wir te ver meej mun ver’aol. Op diejen geboortenaovond emme ze ok unne naom gekoze. Da gieng vaneigus. Ze waore, za’k maor zegge, geboore uit da tweetal, IJ en IKKE. Wa is dan logischer as naom dan ZULLIE. En da is’t dan ok geworre.

Om un lang ver’aol wa korter te maoke:

Nao da eerste jaor is Zullie stevig aon de weg blijve timmeren. Ier en daor is ter un muzikant aan komme waaien, ok viel dur ier en daor wad af. Muzikaol maokte ze grote spronge vooruit en soms ok opzij. Dan gieng ter ene maor op un ander instrument speule, omda tie da dan leutiger vond, of zo. Of dat da dan beter paste bij mekaore.

Ondertussen is ZULLIE  al wel volwassen geworre. Ze zijn de tweeëntwintig jaor al wir effekus vorbij (as band dan). En ook ammaol al wel de veftig (as muzikaante). Maor wa nukt da nou? Adde maor leut et.

En dad ‘emme ze, die muzikaante van ZULLIE.

Ik kan oe nog veul meer vertelle over oe ’t in die jaore gegaan is, maor dadis voor un aandere keer. Die ver’aole komme misschien nog wellus.

Zullie Ben

(ooit IJ of was ut nou IKKE?)

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Ben Schapendonk .

‘t verhaal van Frank & Karin Roks

Gepost op 13 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

VERHAAL 1 – CARNAVALSPUBERLIEFDESDRAMA

Het was een even aandoenlijk als herkenbaar carnavalsmoment. Een in het oog springend tienermeisje, terneergeslagen op de rand van het podium. Met haar hotpants, fluorescerende netkousen en kort strak truitje, oogt ze ruig en stoer, maar haar houding spreekt boekdelen. In alles herken ik hartverscheurend kalverliefdesverdriet. Enkele vriendinnetjes proberen op haar in te praten, maar het troosteloze bakvisje heeft enkel oog voor het beeldschermpje van haar mobiele telefoon. In gedachten print ik de sporen van hoop en wanhoop die zich graveren in haar tere ziel; ‘Kom op, laat alstublieft iets van je horen’.

Het aanschouwen van dit carnavalsdrama rukt mijn puberwonden ongewild open en terug zwijmelend naar mijn prille jeugd, beleef ik de pijn opnieuw. Het ging toen om het allermooiste meisje van de stad. Ze was altijd met hetzelfde  vriendje, maar die carnavalsdag was ze alleen. Ik weet al niet meer of ik het zelf aanvroeg of andere dat voor me deden, maar ze zei ; Ja! We hosten een avondlang op de klanken van ‘Antoinette’. Het was een fijne avond, van je rompom, van je rompom. Ik was blind van liefde, zweefde naar huis en kon nauwelijks  slapen. Op mijn hoofdkussen oefende ik alvast de tongzoen die ik haar deze avond nog niet had durven geven. Het was vooralsnog bij wat lip-stationaire filmsterrenkussen gebleven.  Morgen zou onze liefdesopenbaring het hoogtepunt van mijn carnaval worden, al hadden we niet echt duidelijk afgesproken. Op mijn fraaie zelf-bestifte stofjas, voegde ik harten en liefdesuitingen toe en voor de spiegel kreeg de ijdeltuit in mij, een vrije rol zich te profileren. In een soort van trance dweilde ik naar de binnenstad.

Het was even zoeken voor ik haar vond. Helemaal achter in een grote feestzaal, half verstopt in een kapstokrij vol jassen. Ze werd stevig omarmd door haar eerdere vriendje en samen zoenden ze ook nog tong. Hij wel. Ik was kapot  en verliet gebroken het feestgedruis. Huilend liep ik met een grote omweg naar huis. Die avond moest ik dit drama helemaal alleen verwerken. Van een zwijgend oplichtend beeldscherm om hoop uit te putten hadden we toen nog nooit gehoord.

Lees verder →

Tags: Frank Roks, Karin Roks .

‘t verhaal van Tullepeteun (Teun Suijkerbuijk)

Gepost op 10 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

Mijn naam is Teun Suijkerbuijk, zit momenteel midden in mijn veertigste levensjaar als Tullepetaon en kan dus spreken van een acceptabele ervaring op heet gebied van karreneval vieren in Tullepetaonestad.

Daarbij kan ik met grote trots melden dat ik een van de twee kleinzonen ben van Leo Suijkerbuijk, in het verleden de Grootste boer van Roosendaol. Toen nog Roosendaol want tot op dat moment wisten we niet beter..

Ik herken me als telg van Leo Suijkerbuijk goed in de karaktertrek niet zo goed te zijn met autoritair gedrag of alles wat daarmee te maken kan hebben, maar tevens in de karaktertrek en eigenschap om trots op te zijn dat we als ‘Suijkerbuijkjes’ de leut niet te serieus moeten nemen.
In tijden dat mijn opa als grootste boer door het leven ging binnen de Roosendaolse karreneval waren er al een aantal mensen die zich hadden aangesloten bij ‘de stichting’. Vol trots stonden de heren op rij met stuk voor stuk een mooie steek op hun hoofd. Een steek zoals iedereen hem kent met de karakteristieke vorm, nog steeds een gekend hoofddeksel binnen de karreneval.

Toen mijn opa ze zag staan kon zelfs mijn opa zich niet inhouden om toch maar ‘het beestje’ bij de naam te noemen. “Kek’t ze daor staon, stelleke Tullepetaonen”. Het edele beestje wat in de volksmond natuurlijk Parelhoender heet kreeg in Roosendaol de naam Tullepetaon.
In de tijd van de vele karreneval bals kreeg ieder bal een gepaste naam. Het Groote Boerenbal zou zijn eerste editie gaan beleven maar op verzoek van mijn opa is toen de naam gewijzigd. “Noem ‘t mar Tullepetaonenbal” de Tullepetaon was officieel geboren.

Omdat mijn ouders het ook al vanaf jonge leeftijd in zich hadden om het mooie jaarlijks terugkerende feest was het een vanzelfsprekendheid dat ze dat vol passie hebben doorgegeven aan mijn broer en mij. Als kleine brakskes mochten (lees moesten) we al mee. De otobussenrally, met het dweilbandje ‘Prut’ op pad, naar ‘t wit Rooske en nog een afzakkertje in café ‘t Pompke en dat allemaal onder het genot van een zakske chips en een colaatje. Van kiendsbeen af waren we dus al fanatieke Tullepetaonen.

Al jaren speel ik intussen samen met mijn broer bij Gere of nie. Ik zou het me niet kunnen voorstellen om dit niet meer te doen. Sterker nog ‘t jeukte bij mij nog meer. Nog meer doen met en voor de Roosendaolse karreneval. Iets wat ik nog nooit gedaan had was deelnemen aan ‘t Swaree. Dat moest toch nog wel een keer gebeuren.
Ik vond tevens in die periode dat wij als Tullepetaonen wel iets meer verdiende als alleen het werkwoord Karrenevalle, zoals de rest van Brabant en Limburg. Een eigen werkwoord wat beschrijft hoe bijzonder de Roosendaolse karreneval is en wat voor iedere Tullepetaon een eigen invulling kan hebben. Daarop bedacht ik het woord ‘Tullepteren’ een verbastering van Tullepetaon, het woord ooit bedacht en geïntroduceerd door mijn opa.

Het idee om eens mee te doen met het Swaree had ik intussen besproken met mijn goede maat en we zouden het gaan doen. Toen ik op een camping in Italië voor mijn tentje aan een welverdiende pint zat schoot het me te binnen, dit moest het worden. De combinatie van het introduceren van het woord Tullepeteren met een mooi nummer wat nog jarenlang geluisterd moest kunnen worden door veule Tullepetaonen. Het nummer ‘De stad Roosendaol’ kreeg in die periode daarna steeds meer vorm. De nodige uren, A-4 tjes, pinten, hoofdbrekers en leuke vondsten verder waren mijn vader en ik klaar met het schrijven. Mijn eerste deelname werd een feit.
Dat het woord Tullepeteren zo’n vlucht zou nemen had ik niet durven dromen. Het wordt intussen continu gebruikt en het komt zelfs al terug in officiële Tulleptaonse Karrenevals nummers.

Nog een detail, mijn Karrenevals naam, hoe moest ik in het programmaboekje bij het Swaree?
Vrij vanzelfsprekend kwam in de lijn van de gedachte de naam ‘Tullepeteun’ naar boven. Hoe mooi kunnen de puzzelstukjes van vroeger en nu op zijn plaats vallen….

Intussen zijn we al weer bezig om de 7e Tullepeteren CD in te vullen. Hier en daar vragen wie er nog iets leuks heeft omdat ik van mening ben dat dit een officieus Karrenevals cd-je moet zijn. Het woord Tullepeteren vult iedereen voor zichzelf in en is van iedereen. Daarom vind ik het belangrijk dat iedere muzikale creativiteit de mogelijkheid moet krijgen om het groot te verspreiden in Roosendaal.

Intussen doe ik samen met mijn vrouw mijn uiterste best om ook van onze kinderen ware Tullepetaonen te maken en ik mag van een succes spreken. Ik overdrijf niet dat er gedurende een heel jaar naar Karrenevals muziek gevraagd wordt in de korte en lange autoritjes..

Tot zo ver mijn ver’aol. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben en zie jullie graag op 11-11 weer, iets waar ik naar uitkijk om weer met z’n alle te gaan Tullepeteren..

Met Tulletaonse groet ofwel Houdoe,

Tullepeteun

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Teun Suijkerbuijk, Tullepeteun .

‘t verhaal van Ted Hollander

Gepost op 9 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

Beste Poorterij van Tullepetaonestad,

In de tijd dat dit afspeelde spraken we nog niet van Tullepetaonse carnaval, want dat was 10 jaar later, nee toen was het nog de Roosendaolse karreneval.

Ik heb het over het jaar 1961, met een veldteken van een vrouwelijke clown dat door Joop Vlak vakkundig gemaakt was. In dat jaar zat mijn oudste broer Frie al in de boerenraad. Ik was zelf 5 jaar en volop inspiratie gekregen door mijn broer en uiteraard door prins Jan Mol om karreneval te kunnen vieren.

Wij kwamen uit de Fatimawijk, waar toentertijd heel veel leut gevierd werd. In het Fatimahuis,wel te verstaan, we waren daar ook kind aan huis. Al mijn broers en zussen kwamen daar om het grote festijn te vieren, dus dat was voor mijn een open deur, ik werd gewoon meegenomen want jong geleerd is oud gedaan.

Maar wat ik toen mee maakte was dat mijn oudste zus een prinsenpak had gemaakt , en mij mee nam naar het bal in het Fatimahuis , ik wist nog niet dat daar ook Prins Jan met zijn gevolg zou komen. De toegang was met heel dun gekleurd papier in zijn geheel dicht geplakt, en daar moest ik als eerste doorheen stappen , aarzelend stapte ik er doorheen want hoe eng is dat ,het bal was geopend , even later kwam Prins Jan mij ophalen en vroeg ,of ik als kleinste prins de volgende dag in de optocht op de Prinse wagen mee wilde rijden, symbolisch gezien een koets met vier paarden ervoor , met daarop zittend ,de grootste boer, nar Matjas en nog een paar van de boerenraad. Zo klein dat ik ook was, zij ik direct “ja meneer” , ik wist nog niet wat dat allemaal zou betekenen .

de onbekende prins fatimahuis (1)

 

Mijn broer en mijn zus hadden dit allemaal al besproken en alles werd voor mij in gereedheid gebracht om de volgende dag op de Prinsenwagen te belanden. Iedereen zwaaide naar mij en hoorde veel reactie onderweg. Ik had het erg naar mijn zin, het vieren van Karreneval is vanaf die tijd geboren en niet meer uit mijn lijf weggegaan.

de onbekende prins prinsenwagen (1)

Nu ik dit “verhoal” aan het schrijven ben, onze Frie in de boerenraad, mijn jongste zoon als Nar Tommeke, en ik als onbekende kleine prins door het leven ben gegaan,is karrenval een rode draad in onze familie, hoe mooi is de Roosendaolse karreneval.

Geniet van karreneval en veul leut voor iedereen,

Ted Hollander

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Ted Hollander .

‘t verhaal van Floris Smits

Gepost op 9 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

Hallo hooggewaardeerde poortwachters van Tulpetaonestad.

U hebt mij gevraagd om een historisch stukje over carnaval te schrijven. Ik voelde me zeer vereerd. Als abonnementhouder op dit jaarlijkse leutfeest, maak ik veel leuke dingen mee. We vieren feest,verkleden ons en is het altijd gezellig onder de tulpetaonen.

Mijn mooiste en leutigste carnaval was die van 2008 met als motto T’is wir sport. In dit jaar zijn enkele dromen uitgekomen. Het leek een gewoon jaar te worden. Ik had van een paar oude bullen weer een mooi pakske in elkaar gezet. Ik had een judopak aan, halve bal en een clownspruik op mijn hoofd.

De optocht was weer leutig en gezellig, maar vooral ook weer mooi. De carnavals mis was wederom ook weer leutig en gezellig. Met Pastoor Fons van Hees die de kerk net als elk jaar weer uit volle borst liet mee zingen. Wat later op de dag was er de ottobusrellie. Wij zaten in de bus van busboer Gé Nollen. Dit was een zeer geslaagde ottobusrellie.

Maar toen ik maandagmiddag op de kiendermiddag mijn tekening had ingeleverd. Werd mijn vader en moeder s’avonds op gebeld dat ik met het drietal mocht gaan ontbijten in Hotel Centraal.

Dus werd ik op dinsdagochtend weggebracht naar het Hotel. Tijdens het ontbijt zat ik naast de bewaker van de leut in Tulpetaonestad: Sjampetter. Die middag was ook de kinderoptocht en het toneelstukje van het drietal. We moesten voor dit toneelstukje een spandoek maken met de naam van de Nar, d’ Oogheid of de Sjampetter. Ook die middag was de kinderoptocht. Ik deed mee met die optocht. We hadden van oude verfblikken een drumstel gemaakt met daarop allerlei logo’s van voetbalclubs uit de eredivisie.

’s Avonds was het feest compleet. En ik mocht voor het eerst mee naar de afscheidsavond. Deze carnaval was al geslaagd voordat d’ Oogheid zijn praatje begon bij dun Tulpetaon. Toen we met zijn alle bij dun Tulpetaon stonden, deed d’ Oogheid nog een afscheidswoordje. Tijdens dat afscheidswoordje liet ik mijn spandoek zijn met daarop Prins Olav I, daardoor moest hij weer even zoeken waar hij geweest was met zijn woordje. Na het woordje liepen we met zijn allen naar het stadhuis. Toen ging hij de veren ging uitreiken. Begon hij een verhaal over een brakske met een bal op zijn kop, die vanochtend ook aan het ontbijt zat en waar hij dit jaar niet omheen kon. En toen riep hij mijn naam. Dus mocht ik mijn veer op gaan halen. Daarna gooide hij er nog een het publiek in voor alle tulpetaonen en ………. Die ving mijn moeder.

Dit was mijn verhaal

Houdoe & Bedankt

Floris Smits

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Floris Smits .

‘t verhaal van Jetty Blijdenstein

Gepost op 9 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

D’n éérste kéér da wij mit d’n optocht mee gienge waar in 1956. D’r waar d’r al ééne gewiest in 1955, mar da waar nog nie zo veul. Oònze John (mijn broer) en ikke gienge verkleed as zigeuner en zigeunerin. Optocht 1957Wij waare toen 10 en 12 jaor. De pakskes waare gemaokt dur Mina Dekkers, die waar naaister op de Boulevard. Me moessen opstelle op de Mart en ‘t waar nog mar n’n kleinen optocht, mar wel éél leutig. Jefke Raay (Jef Rademakers) waar toen zeuve jaor en ij waar Jeugdpriens. IJ zaat op ne witte pony mee n’n ròòie flewééle maantel aon en ok zo’n baret. Dus da zaag ‘t ‘r éél mooi uit. Van Loon waar gròòte Priens en die stong op n´n echte Priensewaoge. Toen ´t afgelòòpe waar wiere de prijzen uitgedééld. Wij aare d´n éérste prijs bij de Paore en me kreege 25 gulde, nou da waar toen dus ´n éél kapitaol. In 1957 gienge me nog ne keer mee dezelfde pakskes en toen wonne me 10 gulde. En in 1958 wulde mijn broer nie mir mee, die zaat al op het lezeeum en toen zijn ik nog alléén meegegaon en toen aar ik nog 5 gulde! ´t Waar vor mijn toen ok de lèèste keer da´k mee d´n optocht meeliep, want ik zaat toen ok op ´t lezeeum en toen kreege me aandere interesses. Nao aflòòp van d´n optocht gienge me ´n amaol naor ´t Keizersof naor Taante To en daor waare dan beschuite mee sjuklaodemelk en ge moog t´r zo veul eete agge wou. D´r stonge schaole vol op de taofels en gròòte kanne mee sjuklaodemelk. Ad´alles dan op waar, gienge me mee z´n allen ´osse dur ´t cafee en me wieren om 5 uur afgaold dur de vaoders en moeders. ´t Waar ne leutige tijd en me waare tevreeje mee ´éél weinig. ´K stuur zo nog ´n foto en Kraantenartikel dur van d´n optocht in 1957. Let voral op de tekst die achter òòns wor meegedrooge, is ´t waor, komt de Nuuwe Mart nie klaor. De kabouter die neeve mijn lopt, waar Mitzy van Zundert, mijn buurmeske. Jammer genog is ze al 11 jaor geleeje overleeje. Mar ´t bleft ´n dierbaore erinnering aon n´n tijd die nooit mir trug komt.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oudoe eee

Jetty Blijdenstein

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Jetty Blijdenstein .

‘t verhaal van Carlo Hermans

Gepost op 9 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

Aan de Poorterij van Tullepetaonestad

Ut Heike, 04-11-2014

Geacht College van Pleizanten,

Na lang nadenken en aandringen van mijn zusje ga ik bij deze in op uw verzoek tot het bekend maken van mijn verhaal. Een verhaal dat begint met een feit waarvoor ik mij diep in mijn Tullepetaonse ziel nog stiekem een beetje schaam. Als zoon van Roosendaals eerste Prinselijke chauffeur ben ik, naar zeggen van mijn zus, de eerste keer dat ik naar het Ezeltjesbal ging in Erato, na 10 minuten al naar buiten gegaan. Ik vond er helemaal niks aan, wat een flauwekul dat Carnaval.

En dan word je wat ouder en wijzer, en begin je het toch leuk te vinden. Gewoon proberen, je maten gingen toch ook. Dus een paar jaar aan laten sudderen, tot je ineens een kant van Carnaval ontdekt die er al jaren is, maar wat je nog nooit beseft hebt. HET BOUWEN.

Op een verjaardag van Toon Baaijens zaten ook een aantal “mannen” (ze waren toen 16-17). Ene Roger Liebau, ene die ze “de Nikkel” noemden en Dave van Oorschot. Zij waren lid van de Kurketrekkers. De wat???????????????? Ik moest maar eens een keer komen kijken want da waar stik leutig da bouwe, oooh? Vooruit dan onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet op een donderdag naar de bouwloods van de Kurketrekkers gereden. Beetje kletsen, beetje kijken, pilske gedronken. Ja, ik kom nog wel een keer terug. Dat was 39 jaar geleden. Sinds die tijd nog veel meer gekletst, veel gekeken en wat gedronken en veeeeel gebouwd. Het virus had toegeslagen.

Als ik nu, terwijl ik 5 X 11 jaar oud ben, terugkijk op die tijd van toen tot nu, zijn er heel veel hoogtepunten en jammer genoeg ook wel dieptepunten geweest. Het is niet alleen een feest tijdens die dagen, maar een invloed op mijn hele leven die mij goed bevalt.

Ik sta voor traditie, maar sta wel open voor verandering als deze bijdraagt tot een betere beleving van het feest. Daarom hebben we bij de Kurketrekkers de regel ingevoerd dat een voorzitter 11 jaar de club leidt en daarna nooit meer herkozen mag worden. Alsof je dat wilt.

We staan weer voor een wisseling, de vijfde voorzitter komt eraan, op naar de volgende 11 jaar. Het zal voor ons vermoedelijk een grote verandering mee gaan brengen, maar we zien wel wat de toekomst brengt, ADDE MAR LEUT ET!

Iedereen alvast een geweldig Carnaval gewenst,

Carlo Hermans

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Carlo Hermans .

‘t verhaal van Jan van Strien

Gepost op 9 november 2014 van iwan Geplaatst in Verhalen .

Vanuit de Zeeuwse klei ben ik via Bergen op Zoom, samen met mijn vrouw en dochtertje Annette, in 1968 naar Tullepetaonestad vertrokken. Een jaar later kwam onze zoon Iwan, via een korte omweg langs Bergen op Zoom, ons verblijden.

En hoewel de eerste jaren het Krabbegat aan ons bleef trekken, probeerde ik me toch in te zetten voor de Roosendaalse Carnaval. En terugkijkend, vind ik dat me dit nog aardig is gelukt.

Wonende in, de toen nog jonge wijk de Kroeven, richten Piet Schapendonk en o.a. ondergetekende, de carnavalsclub de Kluppels op. Een carnavalsclub voor jong en oud, waarbij café Huis ten Halve het middelpunt was van alle festiviteiten. De bals waren een groot succes en puilde altijd uit van de carnavalsvierders. We hebben zelfs een aantal jaren carnavalswagens gebouwd. Het bouwen gebeurde o.a. in de schuur van de boerderij van kees Konings die tegenover café Huis ten Halve woonde.

Carnaval - 17 (1) Kluppels - 002 (1)

Begin jaren tachtig zijn we met het gehele gezin lid geworden van de Akkenajers, een ludieke club waar ook de mening van de kleine Tullepetaontjes serieus werd genomen. Naast de optocht hebben we met Akkenajers zelfs nog een aantal keer meegedaan aan het Priense Swaree en eenmalig aan het liedjesfestival. Dat waren leuke tijden.

Akkenajers - 002 (1) Akkenajers - 001 (1)

Na de Akkenajers kwam het IQ Aarmoei-nieke, u allen wel bekend. Zeventien jaar lang heb ik daar het slagwerk verzorgd. Verder was ik samen met mijn grote vriend Willy JongmansIQ-Ardennen-2008-031 (1) verantwoordelijk voor de viergangen menu’s die we, tijdens ons jaarlijks verblijf in de Ardennen, aan de heren van het IQ hebben mogen voorschotelen. Dit was een mooie en leuke tijd. Maar helaas hebben we in die periode van veel vrienden afscheid moeten nemen. Zoals o.a. Frans van der Groen.

IQ-Ardennen-2008-078 (1)

Na gestopt te zijn bij het IQ Aarmoei-nieke, is het op carnavalsgebied een beetjes stil geworden. Maar wie weet…

As oe ver’aol nie vor alle Tullepetaone waor bestemd, mar allenig vor de Poorterij van Tullepetaonestad, stuur dan een meel naor info@depoorters.nl

Tags: Jan van Strien .

Poorter verhalen

  • ‘t verhaal van de opa van Nikki (Poorter 1)
  • ‘t verhaal van ‘t Roosendaols Lieke
  • ‘t verhaal van Carel Suijkerbuijk
  • ‘t verhaal van Frans Suijkerbuijk
  • ‘t verhaal van Jos Walravens – 2
  • ‘t verhaal van Jos Walravens – 1
  • ‘t verhaal van Jan Mol
  • ‘t verhaal van …
  • ‘t verhaal van de Poorterij
  • ‘t verhaal van Erich van Hooij
  • ‘t verhaal van Ben Schapendonk

Archief

  • januari 2016
  • februari 2015
  • december 2014
  • november 2014
  • oktober 2014

Categorieën

  • Verhalen

De Schrijvers

... Ad Consemulder Annelieke Danen Arwen van Gestel Ben Schapendonk Carel Suijkerbuijk Carlo Hermans Diana Walravens Erich van Hooij Eric jansen Florent Bleijenberg Floris Smits Frank Roks Frans Suijkerbuijk Ilse Wouters Iris Jacobs Iwan van Strien Jaap Pleij Jan Mol Jan van Nassau Jan van Strien Jeannine Hermans Jean Paul Evertse Jetty Blijdenstein Jos Walravens Karin Roks Opa van Nikki (Poorter 1) Poorterij Roosendaolsch Lieke Roosendaols Lieke Ted Hollander Teun Suijkerbuijk Tullepeteun Vlaggen

Paginas

  • Prienselijk vaondel
  • Home
  • De Poorters
  • De Rol
  • Ons Vaandel
  • Vlaggen
  • De Verhalen
    • Verhaal Poorter 1
    • Verhaal Poorter 2
    • Verhaal Poorter 3
    • Verhaal Poorter 4
    • Verhaal Poorter 5
    • Verhaal Poorter 6
    • Verhaal Poorter 7
    • Verhaal Poorter 8
    • Verhaal Poorter 9
    • Verhaal Poorter 10
    • Verhaal Poorter 11

Archief

  • januari 2016
  • februari 2015
  • december 2014
  • november 2014
  • oktober 2014

Categorieën

  • Verhalen (30)

WordPress

  • Inloggen
  • WordPress

De Poorters Facebook

© De Poorters van Roosendaal